langzaam inpakken

Een opkomst die naar de smaak van velen toch al te lang op zich liet wachten. De ruimte van het voorprogramma was ingeruimd voor de – naar het schijnt – hype-in-wording Serena Maneesh. Deze vreemd aandoende Noren pakten het publiek met hun sympathieke verschijning en rommelige rock efficiënt in. Zeker als aan het eind van de set Not if you were the last junkie on earth – de doorbraakhit van de hoofdact – wordt ingezet, en ook nog Dandy-dansmarieke McCabe met tamboerijn meehupst, omarmt het publiek de band. Iedereen is dan helemaal klaar voor The Dandy Warhols, maar eerst moet het podium worden omgebouwd – en daarna is het lange wachten schijnbaar zonder reden.

Trance

De nogal afstandelijke opkomst van de band helpt dan niet mee. Zoals ook zo vaak op plaat gebeurt, maken de Dandy’s het het publiek niet makkelijk. Eerst het zuur en dan het zoet, in de bewoordingen van rentmeester Zalm – met dat verschil dat het zuur van de Dandy’s wel erg lekker is. Uitgesponnen en zich steeds herhalende muziekstukken worden nog opgewaardeerd met achter het podium geprojecteerde kleurenpaletten. Verderop in het optreden krijgen we hier tekenfilms, fragmenten uit A midsummernight’s dream en in elkaar overvloeiende steden voorgeschoteld. Deze hebben allemaal hetzelfde repeterende karakter als de muziek. Je zou er bijna van in een prettige trance raken, ware het niet dat een groot deel van het publiek weigert mee te gaan. “Ik kan net zo goed een plaat opzetten”, hoor ik in de vriendengroep waar ik in de barstensvolle zaal tussen ben beland. Ikzelf sluit zo nu en dan mijn ogen om me af te sluiten van het zeurderige publiek – maar een half uur lang met de ogen dicht staan is ook geen optie.

Pakkende nummers

Later in het optreden vinden band en publiek elkaar wel. De Dandy’s spelen dan makkelijker toegankelijk werk en Courtney zegt zo nu en dan wat in de microfoon. De eerste pogingen blijven weliswaar onverstaanbaar, maar ook dat wordt gaandeweg de avond beter. Flauw is wel dat hij op den duur het optreden stil legt en om een joint uit het publiek vraagt, zeker ook omdat hij datzelfde jaren geleden al op Lowlands deed. Aardig is het dan weer wel dat meteen daarna de energieke Odditorium or Warlords of Mars-hit Smoke It wordt gespeeld. In dit deel van het optreden volgen ook de andere bekende nummers, met als feestelijk hoogtepunt de Vodafone-hit Bohemian Like You. Vanzelfsprekend doet in de Melkweg ook Country Leaver het met de openingszin “Well I’m going to see you soon in Amsterdam” erg goed.

Opvallend is verder, dat vooral nummers van de uit 1997 stammende plaat …The Dandy Warhols Come Down tot de hoogtepunten van de avond behoren. Bekende songs als Minnesoter en Boys Better worden in fijne experimentele versies gepresenteerd. Duidelijk is dat de Dandy’s zowel live als op plaat hun eigen plan trekken, en ook daarmee het publiek uiteindelijk voor zich weten te winnen.