Wereldreiziger vertelt veel, maar houdt zichzelf buiten schot
Ik ben een wereldvreemd persoon volgens mijn vrienden, omdat ik tot voor kort niet van de website letmestayforaday.com had gehoord. De Zwolse student Ramon Stoppelenburg heeft een paar jaar geleden deze site opgezet, om mensen te vragen hem een dag gratis onderdak te bieden. Deze oproep resulteert in een indrukwekkende wereldreis waarbij hij door Australië, Zuid-Afrika en Canada reisde. Dit alles dankzij welwillende bezoekers van zijn site en een aantal gulle sponsors. Ramon heeft zijn verhaal op papier gezet in een interessant boek dat vooral bol staat van weetjes over zijn reis.
Stoppelenburg begint zijn reis in Zwolle. Na een paar maanden voorbereiding om de site op te zetten, en uitnodigingen te verzamelen gaat hij via Nederland naar België. Als snel zit hij echter in het Verenigd Koninkrijk. Hij krijgt daar te maken met veel aandacht vanuit de media en deze aandacht helpt hem meteen om de broodnodige uitnodigingen en sponsoring voor elkaar te krijgen. Deze media-aandacht heeft echter ook duidelijk een keerzijde, aangezien hij regelmatig geleefd wordt door de pers.
Dronken gevoerd
Stoppelenburg publiceert tijdens zijn reis verslagen op zijn website, zodat mensen van over de hele wereld de reis kunnen volgen. Snel brengt dit een raar soort spanning met zich mee. Als je namelijk iets publiceert opent dit een totaal andere dimensie. Zo ontstaat er een heftige discussie op zijn site omdat hij door twee Ierse gastvrouwen dronken wordt gevoerd en hierover zijn beklag op de site heeft gedaan. Het kan dan ook niet anders of hij moet vanaf dat moment een soort zelfcensuur hebben ingebouwd om zijn gastheren en vrouwen niet voor het hoofd te stoten.
~
Een heilige
Tijdens het lezen van zijn boek valt ook op dat Stoppelenburg zichzelf niet kwetsbaar durft neer te zetten. Hij vertelt als een kwajongen trots zijn verhaal, maar je hoort hem zelden zeggen dat hij het niet naar zijn zin heeft. Zelfs op het moment dat zijn laptop (met zijn reisverslagen) drijfnat wordt toont hij geen spoor emotie. Ik weet ook nog steeds niet hoe hij in Noorwegen is gekomen (boot, vliegtuig, sponsor?). Misschien is dit onverklaarbare gat in zijn chronologische verhaal een minder heldhaftige episode? Hij zet zichzelf neer als een heilige die trots is over alles wat hij mee heeft gemaakt en zelden menselijke behoeftes heeft. Daardoor mist het boek veel diepgang en blijft het een trots verhaal van een man die enkel geluk heeft. Perfecte verhalen voor in de kroeg, maar meer ook niet.
Bijzaak
Ook de schrijfstijl van Stoppelenburg blijft hierdoor redelijk gedistantieerd. Zijn stukken zijn journalistiek opgezet, als was het een feitelijke weergave van alles wat er gebeurd is. Gedurende het boek merk je dat hij meer besef krijgt van wat voor de lezer hoofd,- en bijzaak is. Niet alles is namelijk even interessant voor die lezer. Hij wordt een betere verteller en schrijver, waardoor het boek niet alleen interessant wordt door de beschreven landen (die steeds verder van Nederland af liggen), maar ook door de manier waarop deze landen beschreven zijn.
Verslag van een avontuur
Het avontuur van Ramon Stoppelenburg is eigenlijk te fantastisch om waar te zijn. Je hebt een goed idee en daardoor reis je gratis de wereld rond. Stoppelenburg weet zijn avontuur aardig over te brengen in het boek, hoewel hij zichzelf wel buiten schot houdt. Zijn stijl wordt een stuk levendiger gedurende het boek en je merkt dat hij al doende leert te schrijven. Misschien dat hij nu binnenkort zijn onderbroken studie journalistiek weet af te ronden? Ik ben dan benieuwd naar zijn volgende boek: “De tien moeilijkste dagen van Ramon Stoppelenburg” zou bijvoorbeeld een leuke titel zijn.
