Muziek / Album

Bozer dan ooit, maar niet overtuigend

recensie: Soulfly - Prophecy

Ik herinner me nog als de dag van gisteren hoe ik in 1998 samen met een groep vrienden besloot om naar Dynamo Open Air (Eindhoven) te gaan. Een festival met bands als Fu Manchu, 7 Zuma 7, Stuck Mojo, Life Of Agony en vooral Soulfly mocht ik niet missen. Toch durfde ik het vanwege de oprechte woede van veel van mijn toenmalige vrienden over het vertrek van Max Cavalera uit Sepultura niet aan om mijn bewondering uit te spreken voor het titelloze eerste album (1998) van Max’ nieuwe project. Mede vanwege de productie van de omstreden Ross Robinson. Wie Vanilla Ice als Korn wil laten klinken vraagt immers om een vet pak slaag! Max heeft er schijnbaar van geleerd en de productie van Prophecy daarom in eigen handen genomen. Het album klinkt hierdoor een stuk rauwer en directer dan zijn drie voorgangers.

~

In de bij de cd geleverde biografie lees ik dat Cavalera voor Prophecy een week in Servië heeft doorgebracht om met plaatselijke muzikanten te werken. De uitkomst van dit experiment is naderhand in de studio uitgewerkt. De line-up van de band is voor Soulfly’s laatste wapenfeit weer eens geheel over de kop gehaald, iets waar Max een patent op lijkt te hebben. Mark Rizzo, voorheen Ill Nino, werd gevraagd voor de gitaarpartijen, Joe Nunez nam net als bij Primitive plaats achter de drumkit en de basgitaar werd beurtelings gehanteerd door voormalig Megadeth-bassist Dave Ellefson en voormalig Primer 55-bassist Bobby Burns. Dat laatste klinkt raar, maar is in feite geheel in overeenstemming met Soulfly’s experimentele instelling.

Onsamenhangend

Ten tijde van het Dynamo Open Air-concert in 1998 was ik 21 en nog duidelijk op zoek naar een eigen identiteit. Inmiddels ben ik de 27 gepasseerd en, eerlijk is eerlijk, beschouw ik Soulfly als een gepasseerd station. Waarom? Voornamelijk omdat ik al een aantal jaren ben uitgekeken op de altijd hetzelfde klinkende riffs. Toegegeven, het beukt als geen ander, ook op Soulfly’s vierde album (na voorgangers Soulfly, Primitive en 3). Nummers als Prophecy, Execution Style, Defeat U en de Helmet-cover In The Meantime dreunen door de speakers en Max klinkt bozer dan ooit. Maar hoe hij ook zijn best doet, mij overtuigt hij er niet mee.

Flamenco

De dub-, flamenco- en reggaestukken van stergitarist Mark Rizzo ten spijt, Soulfly weet de experimenten nergens te integreren in de karakteristieke eigen sound. De songopbouw wordt al snel formulewerk, met net iets te vaak als uitkomst een beukende riff gevolgd door een experimenteel einde (Born Again Anarchist). De flamencomuziek in Soulfly IV en Wings klinkt op zich best lekker, maar daarvoor koop ik natuurlijk geen Soulfly-cd!

Misschien is de loodzware muziek van de band toch niet zo geschikt om mee te experimenteren en wordt het tijd dat Max dat in gaat zien. Sepultura was zo gek nog niet. Hadden mijn vrienden achteraf gezien toch gelijk.